Aardappelvrouw gaat werken bij Piet de Wit in Helmond
Alda Loeffen maakte een vertelvoorstelling met poppen voor het erfgoedproject Helmond in bedrijf.
Een levensgrote dikke Katrijn woont op een keuterboerderijtje in de buurt van Helmond. De wat kleine Jan Klaassen krijgt het in zijn rug als er gewerkt moet worden. Dan moet Jan maar op de kinderen passen en gaat Katrijn matten haken bij Piet De Wit. Ze is moe en heeft honger. En dan springt daar een konijn met korte oren op haar tafel...
Uit de voorstellingen Aardappelvrouw en Jan Klaassen en Katrijn worden elementen gehaald met toevoegingen en namen uit in dit geval Helmond.
Alda heeft de Jan Klaassenakademie in Amsterdam gevolgd en het lijkt erop dat de echt oude poppenkasttechnieken de erfgoededucatie voor kinderen heel aantrekkelijk maakt. Vooral voor de wat oudere groepen is het lachen en door het directe vraag en antwoordspel komen er ook allerlei vragen van de kinderen zelf waardoor ze zich beter gaan inleven hoe het vroeger was. De voorstelling is dan ook bedoeld als middel om geinteresseerd te worden in onderwerpen die anders misschien wat droog zijn.
Ook is het mogelijk om een lessenprogramma samen te stellen met in de hoofdrol vier kinderen uit vroeger tijden, door Alda gemaakte poppen, op het gebied van erfgoededucatie via verhalend ontwerpen.
Alda heeft ervaring met het werken met groepen en heeft diploma’s Pabo en Akademie voor expressie door woord en gebaar.
Tevens is het mogelijk om een voorstelling te maken met de Aardappelvrouw in de oorlogstijd en De Aardappelvrouw die een friteskraam begint.
Alda speelt zichtbaar als speler de Aardappelvrouw met poppen erbij op meestal ware grootte.
Deze voorstelling is voor kinderen van 5 tot 10 jaar geschikt.
Aardappelvrouw 2008
Aardappelvrouw gaat over Sara, een vrouwke van tegen de 50, vindt op haar benkske unnun Abraham, mi nun vollen zak erpel. Hij moet helaas naar dun orlog maar komt snel wir terug en dan moet ie 5 jaar lang verstopt worden op dun zulder. Als er niemand kiekt, kan Abraham toch hil wa erpel op hun landje verbouwen en meepersant krie Sarah 7 kinderen.
Theater met poppen Alda Loeffen maakt er een smeuïg geheel van met een lach en een traan geschikt voor kleine locaties binnen en buiten met herkenbare situaties en veel improvisatie. Hannah en Alda Loeffen kunnen eventueel na de voorstelling doorgaan met muziek en kleine improvisaties en gesprekken. Prijs voorstelling € 250 inclusief BTW en reiskosten, € 500 voor 3 maal spelen op festivals, excl. btw en reiskosten.
Aardappelvrouw kan bekeken worden door bejaarden en kinderen samen. Kinderen kunnen dan vragen stellen aan de ouderen over vroeger. Hoe zou het zijn om zoveel broers en zussen te hebben? Wat zou je moeder dan allemaal moeten doen? En je vader? Hoe vaak wasten kinderen zich vroeger en poetsten ze hun tanden? Hoe zou het vroeger hebben geroken? Waar speelden kinderen vroeger mee? Wat droegen ze voor kleren? Hadden ze een eigen kamer? De Aardappelvrouw kan gebruikt worden voor de start van een project over de jaren '30/'40, de Tweede Wereldoorlog of Brabant in vroeger dagen.
Achtergrondverhaal
Ik ben een eenpersoons poppentheater en al 30 jaar bezig in Brabant en de rest van Nederland.
Ik heb een heel eigen stijl die van de andere kant zeer Brabants is.
Na al die jaren alleen voor kinderen gespeeld te hebben, wilde ik eens kijken of ik niet iets kon maken wat voor kinderen en ouderen samen geschikt zou zijn en ook om dan samen over een verhaal van vroeger contact te hebben.
Erfgoededucatie dus met veel zelf ervaren dmv het poppenspel waardoor via mij als poppenspeler, de interesse gewekt wordt om ook echt dingen van vroeger te vragen aan de ouderen die ook bij de voorstelling aanwezig zijn.
In feite heb ik een voorstelling ontwikkeld met allemaal eenvoudige handelingen over een getrouwd stel die 7 kinderen krijgen in de jaren dertig. Het is een beetje Jan Klaassen-achtig, komisch, cabaretachtig gespeeld en ik kan naargelang de plek waar ik speel wat couleur locale toevoegen met het accent op verschillende themas. De bedoeling is dat er een soort projectje omheen komt om met de interesse die gewekt is door de voorstelling meer te weten te komen over bv de Tweede Wereldoorlog in de betreffende plaats, de bevrijding, het fabrieksleven, het boerenleven, het dagelijks leven, het geloof enz, enz.
Het is dus een erfgoedproject wat over geschiedenis gaat maar dit kan uitgebreid worden met taal (interview), verhalen maken, toneel, poppenspel, muziek, tekenen, breien, noem maar op. Ook belangrijk is het contact tussen bejaarden en kinderen.
De voorstelling is toch ook een beetje een eerbetoon aan alle gewone vrouwen uit die tijd en nu die zo hard werken om hun kinderen te eten te geven waardoor ze weinig tijd voor zichzelf hadden en hebben en eigenlijk ook altijd minder gewaardeerd werden dan de mannen in de geschiedenisboekjes en daarbuiten. De Aardappelvrouw is in mijn voorstelling de hoofdpersoon. Een grote dikke Brabantse vrouw van vroeger die met humor en improvisatietalent een tussenpersoon kan spelen voor diverse mensen van allerlei leeftijden en culturen in erfgoedprojecten. Improviseren is een talent!
Ik heb de laatste twee jaar met al mijn tryouts de zeer verschillende bejaarden/ouderen leren kennen. Het valt niet altijd mee om deze groep op cultureel gebied alleen te bereiken maar ik denk dat het samen met de kinderen wel lukt.
Ik ben een eenpersoons poppentheater met veel beeldend theater over dingen die ertoe doen voor ouderen en kinderen – vader en moeder – kinderen – familie-stad- platteland- werken-armoede-oorlog – spullen en handelingen van vroeger – plezier maken en huilen. De kleine man tegen de grote wereld: Jan Klaassen-achtig niet kapot te krijgen. Basisdingen die voor alle culturen van eenzelfde belang zijn. Ik denk dat de laatste tijd de eigen verhalen van vroeger uit de eigen streek populairder worden omdat door de moderne communicatie alles veel sneller is, comfortabeler, maar ook minder levend, mensen zijn banger omdat er meer te zien is wat er allemaal mogelijk is, ook enge dingen. Door de invloed van de moderne communicatiemiddelen kan er veel meer gemanipuleerd worden. Het lijkt allemaal heel veel en onoverzichtelijk en daardoor voelen mensen zich machteloos en boos. Door met humor en verhalen meer contact met je eigen voorouders te hebben krijg je meer basis en rust en misschien kun je daardoor ook zien dat in feite alles bij alle mensen hetzelfde is. Het is belangrijk om de aantrekkelijke dingen van nu op communicatiegebied te verbinden met de rust in een bejaardentehuis. Gezellig samen iets eten en drinken en veel ruimte voor het ouderwetse speelplezier.
Wie weet zou je een knuffelspelcursus voor de kinderen kunnen organiseren die ze dan kunnen uitproberen bij demente bejaarden. Ik zeg maar iets!
Ook dove en een beetje vergeetachtige bejaarden zien de levensgrote poppen en mij en genieten en lachen. Reacties: "Nee, het was niet te lang." Ze zaten hun ogen uit te kijken, zoiets hadden ze nog nooit gezien. "Hoe verzin je het toch." en "Hoe kunde gij di weten."
Ik maak verhalen gebaseerd op iets autobiografisch. Ik heb een schoonmoeder van 83 met veel contactarmoede. Ze hoort niet goed en ze wil ook niks meer horen. Maar toch heeft ze gezelschap en liefde nodig. Ze vertelt steeds verhalen over d'n oorlog en dat doet ze heel vaak. Om dat aan te kunnen horen, ben ik erbij gaan tekenen en vragen gaan stellen zodat ze weer eens wat anders zegt. Daardoor ben ik op het idee gekomen om een verhaal over een moeder met 7 kinderen te maken, gecombineerd met de oorlogstijd.
En zo ga ik zelf ook weer steeds dezelfde verhalen verder vertellen. Is het luisteren en doorvertellen van verhalen niet heel belangrijk om het gevoel van echt contact met elkaar te verkrijgen? Om je verbonden te voelen met je omgeving? Om je niet alleen te voelen? Dat geeft toch een soort veiligheid. Ikzelf vind het ook nog belangrijk om me in te spannen voor die heel bijzondere theatervorm het poppenspel! Het kleinschalige van deze oeroude theatervorm die ook nog niet eens duur is. De sfeer… Het gezellige, het wonderlijke dat je bijna gelooft dat het echt is…
